Waiting or building?

‘Before PEP we just where sitting and waiting for the government to build schools. Now we build our own one’

Niet alleen op het gebied van educatie maar ook voor welzijn, gezondheid en economie worden ons mooie verhalen en resultaten verteld. In de gemeenschap, een uur rijden vanaf Soroti, waar we vandaag te gast waren horen wij hoe sinds 2007 PEP (Participatory Evaluation Process) de community heeft veranderd. De community bestaat uit zo’n 7000 mensen verspreid over kleine groepjes huizen in een uitgestrekt gebied. Na een warm welkom en uitleg over de geschiedenis van PEP in deze gemeenschap worden een aantal mooie voorbeelden gedeeld.

Dorethy, een vrouw die besmet is met HIV vertelt dat door de bijbelstudies en training heeft geleerd om voor zichzelf te zorgen. Hierdoor is ze van een hopeloos geval veranderd in een zelfbewuste vrouw die trots een fles met honing laat zien van haar bijen. Hiermee verdiend ze haar inkomen maar heeft vooral haar eigenwaarde en hoop terug gekregen.

Amos vertelt met enthousiasme hoe hij heeft geleerd om verder te kijken dan zijn beperkingen, geen inkomen en niet opgeleid, en verbouwd nu watermeloenen, sinaasappels en komkommers. Zijn vrouw, Naomi, is door PEP getraind als verloskundige en heeft vele vrouwen kunnen helpen waar ze eerst zelf de bush in trokken om daarna terug te komen met of zonder kind.

De community heeft zelf besloten om een school te bouwen nadat ze zich realiseerden dat ze voldoende resources hebben en niet afhankelijk moeten zijn van de overheid of fondsen. De overheid was volkomen verrast dat er op eigen initiatief een school was ontstaan met vrijwillige leerkrachten en betalen nu het salaris van opgeleide leerkrachten.

Op de weg terug naar Soroti, enigszins opgevouwen in een 4×4, luisteren we naar de mooie verhalen van Dorcas, een jonge vrouw van in de 20, over tekenen van hoop en Gods aanwezigheid in het leven van mensen. ‘Als God dit kan doen in levens van mensen dan hoef ik me geen zorgen te maken over mijn leven’.